Rise and shine, maandagmorgen dag+5 na de stamceltransplantie en ik voel me best redelijk goed. Heb zelfs net de tv-workshop out gedaan, je voelt je dan wel gelijk een ouwe doos overigens! Sommigen dingen lopen nu goed omdat de medicijnen nu ook gereguleerd zijn en dat kun je echt merken. Daar ben ik blij mee, want dat geeft me meer vertrouwen en dan blijf ik automatisch meer relaxed. Kortom ik loop zo ook wat minder hard tegen de ADHD aan. Dat scheelt een bak stress voor iedereen.
Ook hou ik me beter bezig, daar moet ik me nog wel echt op concentreren, omdat ik te snel ben in het doen van dingen zodat je eigenlijk ook weer te snel klaar bent. Ik probeer nu ook meer rust en ontspanning te vinden wat ik doe. In deze rare mindset, in zo'n ziekenhuis en zware afdeling, me toch te ontspannen. Toch heb je dat echt wel nodig je kan je totaal richten op de algehel genezing en behandeling. Dit is natuurlijk het einddoel maar ik zie nu wel dat de rest evenzo belangrijk is, zo niet zwaarwegender. Een gestreste body werkt niet mee.
Maandag vandaag een druk programma genoeg er komen allerlei mensen langs en babbelen met me. Dat vind ik heel fij om toch dingen goed te monitoren. Het geeft je toch het idee van inspraak en je mogelijkheid om dingen te bespreken. Dingen ook van hoe en wat nadat ik hier klaar ben en dan weer verder moet. Want dit is natuurlijk het eind van mijn huidige fysieke behandeling, en dan ga ik er nu van uit het zonder complicaties af te ronden. Het daarna verwart me nog wel want ik zie ook de valkuilen. Dat is ook een welbekend fenomeen na zo'n een intensieve kanker/leukemie behandeling.
Danny trekt straks weer een net rokje aan met lekker colletje dan zie ik er gelijk weer normaal werkbaar uit. En de narigheid is dat het ook nodig is, Heinz werkt zich drie slagen in de rondte om dingen geregeld te houden terwijl er een heel personeelslid weg is. Hier in het ziekenhuis zeggen ze dat door jezelf weer to fors in de strijd werpen, de nummer een fout is. Ik zal zelf de grenzen moeten aangeven, bewaken en actief houden. Dat is heel moeilijk voor mij want aan enthousiasme en werklust ontbreekt het me niet. Ik mis het werken heel erg, ik haal er zo veel voldoening en energie eruit. Dus remmen en rust pakken gaat de factor zijn om aan te werken voor mij, en dan zonder dat de omgeving me omver duwt of overvraagd. Maar daar ga ik wel hulp bij vragen binnen mijn revalidatieplan.
Dit voelt nog steeds als grote tweede kans waar ik super blij mee ben. Ik zal het nog wel moeten leren vertrouwen, de nieuwe kans, dat lijkt me nu al moeilijk. Tegelijk zie ik mogelijkheden om dingen die erin geslopen zijn in ons dagelijks leven te herzien en verbeteren. Dus heel stiekem begint het vertrouwen terug te komen merk ik zelf. Wauw, drie en halve maand geleden durfde ik alleen maar te vragen: hoe lang heb ik nog, wat gaat er gebeuren en vooral extreme angst en onzekerheid. En nu heb ik het weer over toekomst en plannen. Dat is voor mij ook een nieuwe mindset waar ik ook wel nog onzeker in ben. Maar gewoon rustig aan de dingen wennen en werken, dan komt het goed. Op naar een nieuwe morgen, dag voor dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten