Het is net of ik mezelf zie als in bootje midden in een groot wazig meer. In het bootje is alles om de dag te overleven maar geen roerspaan of iets wat er op lijkt. Er staat geen zuchtje wind en ik kan geen kant op. Ook zijn mijn slijmvliezen in mond en spijsverteringskanaal aangetast, ik nauwelijks iets slikken en zeker niets warms, eten is ook behoorlijk problematisch. De verpleging zegt dat dit een bijwerking nog van de chemo is. Ik zit vandaag op plus 8, maar im gefhul sagt mir das nichts.
Ik heb geen idee hoelang ik in die dip ga zitten.
Ook het bezoek kan minder frequent, ik voel me iets minder afhankelijk voor de afleiding, alhoewel ik de dagen zonder bezoek wel erg lang vind. Maar nu ik ziek en lam lig, tja daar heb ik nou niet echt publiek bij nodig. Ik probeer nog wel te schilderen dat doet me goed maar tukjes op bed ook. Waar ik er wel voor moet zorgen dat de dag tukjes niet de nachtrust bedreigen. En de familie is blij met verlof we zijn al drie-en halve maand aan het knokken. Logisch dat ook zij afgepeigerd zijn, ook hun omgeving reageert soms raar.
Zo werd Heinz aangesproken op straat door een buurtbewoner die vroeg of ik binnen een maand dood zou zijn. Nou vraag ik je, Heinz zei al dat verhalen een eigen leven gaan leiden, maar dood wel heftig hoor. En dan rest er niets anders iemand grondig in te lichten. Even voor de duidelijkheid ik ben dan ziek maar ik was nog niet van plan er van tussen te gaan hallo koekebakkers wakker worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten