De laatste chemo, Hoera, is er door, ik loop nu vrij door de kamer. Maar wat een verschrikelijk hel om hierdoorheen en vooral naar toe te komen. Ik heb em gespacesd😁 gegild, gebibberd, gekotst, geschreeuwd en voor al bang geweest. Ik dacht dat ik helemaal gek werd, ik wilde hier weg. Dat gaat nu iets beter ik ben nu gedrogeerd, ja ik hoor iedereen die me kent zeggen Hah geen dag voor zijn tijd.
Maar ik kan je zeggen voordat een mens zich aan zo' n kanker behandeling gaat overgeven in zijn eigen belang dat duurt wel even. Alle controle is dan weg je bent overgeleverd in een behuizing die naar ziekte door mensen en genezen ruik hoort en proeft. Wel goed hier is dat er de psych nu bij mij betrokken is.
We hadden het over sterk zijn, of juist kwetsbaar. Dat kwam omdat Rox zei ik herken mijn eigen moeder niet, jij bent de sterkste vrouw van deze wereld, en niet dat gillende plantje wat ik af en toe zie. Ze en veel mensen kijken naar mij op en dat dat niet nodig nog gepast is. Ja en dat moest ik nou juist vaker niet doen ik ben niet de sterkste vrouw ik ben maar gewoon. Anders blijf ik dat beeld voeden. Njiet te stoer doen. Niet te sterk. Mensen gaan foute verwachtingen koesteren en voor je het weet zit je in een ren je rot cirkel. Met geen enkel moment voor jezelf, IK dus.
Het ging ook over je grootste angsten toe te laten en er gewoon op te vertrouwen als een trouwe hond. Die hond die er wel eens een rotzooi van maakt maar die uiteindelijk je nooit zal verwonden, en altijd weer braaf gaat liggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten